حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)، از نوادگان امام حسن مجتبی (ع) و از راویان و عالمان بزرگ شیعه بودند. ایشان در شهر ری، در محله ای که امروزه به نام ایشان شهرت دارد، دفن شده اند. حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)، یکی از پربازدیدترین اماکن مذهبی در ایران است. در مورد ثواب زیارت حرم ایشان مطالب زیادی از علما نقل شده است که یکی از این موارد، روایتی از آیت الله سید محمد محسن حسینی طهرانی در کتاب در کتاب آموزه های ولایت، جلد 1 است که البته اصل آن را، علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی در کتاب روح مجرد آورده است.
در کتاب آموزهای ولایت میخوانیم:
ما در کتاب روح مجرد مرحوم والد ـ رضوان اللَه علیه ـ میخوانیم که وقتی ماه رمضان تمام می‌شد، رسم و دَیدن مرحوم حداد این بود که به زیارت ائمّه علیهم السّلام در اعتاب مقدّسه مشرّف می‌شدند. به زیارت امیرالمؤمنین و موسی بن جعفر و سامرا و حتی اولاد آنها قاسم و حمزه مشرّف می‌شدند. این قضیه برای چیست؟ برای تشکر و قدردانی از این موهبتی است که خداوند در این ماه نصیب ما کرده است! این موهبت از کجا آمده است؟! از نفس اینها آمده است؛ از نفس موسی بن جعفر آمده است؛ از نفس امام جواد آمده است! پس جای تشکر دارد و انسان باید برود و تشکر کند. ما که در ایران هستیم باید بعد از ماه مبارک رمضان به زیارت علی بن موسی الرضا علیه السّلام و حضرت معصومه سلام اللَه علیها مشرّف بشویم.
آنهایی که در طهران هستند باید به زیارت حضرت عبدالعظیم حسنی مشرّف بشوند که در روایتی از امام هادی علیه السّلام نقل شده است که فرمود:
أما إنّک لَو زُرتَ قَبرَ عبدالعظیمِ عندکُم لَکُنتَ کمَن زارَ الحسینَ بنَ علیّ علیه السّلام؛ «کسی که حضرت عبدالعظیم را زیارت کند مانند کسی است که امام حسین را زیارت کرده است»
این شعار نیست! این کلام معصوم است! بین کلام معصوم و کلام بنده و سرکار خیلی تفاوت است. امام هادی می فرماید: «زیارت حضرت عبدالعظیم مثل زیارت سیّدالشّهدا است.» لذا کسانی که به هر دلیلی ـ مثل دور بودن راه ـ نمی توانند مرتّب به زیارت امام حسین بروند، می توانند به زیارت حضرت عبدالعظیم بروند، چون آنجا نزدیک است و دو فرسخ تا طهران است و خیلی فاصله ای ندارد.
این مطلب به‌خاطر بزرگداشت آن نفسی است که به آن مکان تعلّق دارد و انسان هم به‌واسطۀ ارتباط با آن مکان، از این مسئله متأثر می‌شود.